Escada de Caracol.

Ruxir

de sons de vidro.

             Campás mortas.

Deslizándome

Na beirarrúa

                   

                    Do teu nome.

No chan;

Unha bolboreta

                           Morta.

Os meus dedos

Tinguidos

                        De pó.

Sentenciada

A vagar,

       

               Por sempre

Nos chanzos

Desta laberíntica

                  Escada de caracol.

Cinzas, no selo dos teus labios.

Podería falar

E romper este silencio.

Podería facer tantas cousas

Que nunca fago.

Podería bicarte.

Mesmo ata chorar.

Podería…

Mais pérdome

Nun eco.

Nunha algarabía

De mil ollares.

O teu silencio,

Calou

no meu esqueleto.

Os ósos,

Pouco a pouco

Tornan secos.

Cinzas,

No selo

Dos teus labios.

Polo Éxtase da Dor.

Voz grave,

Pupilas dilatadas.

Sei que non me queres.

Deséxote en silencio.

Frío.

Náuseas.

Ódiote.

Sabes?

Quérote tanto!

Cando camiño

Arrinco rosas

Dos rosais.

E fantaseo.

Penso en ti.

Penso en min.

Pero entón,

Comeza a chover.

E a rosa mollada,

Cae ao chan

Ensanguentada.

                                                         

E os meus ollos,

Voltan envelenados

Polo éxtase da dor.

Mentres o Vento me Cortaba.

A miña pel,

É branca.

E ti,

Es gris.

E en noites

De treboada.

Tórnasme acibeche.

         -

Todas as noites

Ceo o mesmo.

Pel,

Pel  podre.

Tan só vin

Para dicirche isto.

Pensei en ti,

Mentres o vento

Me cortaba.

Bágoas Disecadas.

       I

E outra vez,

A túa lingua

corrompéndome.

Botei a secar

As miñas bágoas.

Houbo un incidente

Na lavandería.

E as miñas,

Non quedaron

 ben lavadas.

Secareinas

no tendal.

Mentras ollo

Para elas,

Cun refresco

Na man.

   II

E as concas

Ocas

dos meus ollos.

Busco as formigas

Da túa dor.

Na miña

Só hai azucre.

  III

Chora.

Ríe.

Bébeme.

E

Baléirame.

Sequía

E

Dor.

    -

Pechou

A lavandería.

O zume

Escorregou.

Alta tensión, no meu cerebro.

A lavadora non responde

E cando durmo

Na inmensidade da noite,

Os enchufes berran

( da dor ).

Berran

Até provocar

Náuseas electromagnéticas.

A nova era

Revolucionada.

Baixo a mesa da cociña

Habito

 atormentada

Pola miña propia torradora.

Non.

Renego desta vida radioactiva.

Só quero un raio de sol.

Manter longas conversas

Coa lúa e o universo.

Non quero falarlle

A un cableado.

Hai anos xa

Que afoguei o teléfono,

Nunha lagoa

Do meu pensamento.

As miñas neuronas,

 Calcinadas.