Abur.

 naturezaagreste.blogspot.com.es/

Cada-leito.

O lapis

Enmudeceu.

E o grafito

Desintegrou.

A fin de contas

O diamante

Non é máis que

Carbón.

Carbón puro.

E eu…

Queimeino.

Para verte arder

Entre as lapas.

Polas noites,

Acompáñanme os

Teus doces

                Alaridos.

De

Agonía.

E

Non

Quero

Pechar o caderno.

Non

Quero

Queimalo.

Alguén me dixo

Algunha vez

Que me corroe

( a piromanía)

Mais eu

Non quero oila.

                                    ( Á seguinte noite

                                    Morreu calcinada

                                    No seu

                                               Cada-leito)

Xeración espontánea.

Unha xeración espontánea

De corvos de ollos ensangrentados

Xorde a través dun Xéiser.

Formados a partir

De

carne

              Morta.

Carne

            Túa.

E eu,

Cun desaparafusador

Na man.

Mais non existe

Un parafuso.

Pechei o buraco

Cun candado

                       

                           Etéreo.

Non resistirá.

E os corvos

Acudirán a

Peteirarme as

Entrañas.

Roubándome anacos

Da miña integridade.

Arrincándome

A miña corporeidade.

Pecha os ollos

E berra

Para os teus adentros.

Mátaos dende

O seu corazón.

Rebéntallelos órganos

Con gas mostaza.

Reducidos outra

Vez a

Carne

Morta.

 

                

                           Carne

                           Podre.

Das diversas casas, e as súas fachadas.

Sempre que paseo soa, ou acompañada, polo pobo, dou en matinar no mesmo.

Pregúntome o por que da localización das portas principias das casas.

Para min, o máis lóxico sería que estivesen situadas na parte traseira.

A razón, é moi sinxela:

Cando vas entrar nunha casa descoñecida, falo a través dunha fachada,

*(Fachada: Aspecto EXTERIOR dunha persoa, apariencia) sen saber o que che agarda.

Unha fachada escura, non che adianto un fogar tenebroso, nin unha branca, garante un fogar limpo e pulcro.

Un día, nun dos meus paseos nocturnos habituais, decateime dun feito radical.

Ía camiñando paseniño por un angosto pedregal, cando alcei a vista,  e caín na conta.

As partes traseiras das casas, son como pasos de transición, como un buraco aberto, dende o cal podes averiguar tódolos segredos, que, instintivamente se agochan trala fachada principal.

En tan só un ollar, a miña pregunta respostada, e a miña curiosidade, tapada.

Pero logo, nun postanexo, decateime dun detalle crucial.

Neses segundos, nos que permanecín alí, diante daquela casa, expectante, sentinme coma unha intrusa.

Sería unha intrusa, por non querer ter ideas preconcibidas?

Poida…que quizais fose así, e me estivese a inmiscuir na propia intimidade allea.

Pero…non aturo os prexuízos!

Non son quen de opinar sobre un fogar, baseándome na súa fachada.

Dame náuseas, prodúceme arcadas!

Contraponse aos meus principios. 

Unha Carta Poética de Napalm para A Querida Claudia.

Boas señorita Claudia cor azul celeste, tan absurdas son estas verbas como a conciencia da que me xorden, tan absurda coma o mundo no que repousa dita conciencia, esperando saír do seu cárcere material e expectante a calquera futuro incerto máis aló desta incerta vida.

Remítome ao pronome persoal da segunda persoa do singular en forma de cortesía porque unha de dúas: ou vostede minte (ou no seu defecto, esaxera), ou vostede estame mandando morrer agora mesmo (ou no seu defecto, debería ter estado nun hospital fai un tempo). A falta de vida metafórica para un corpo empírico fai que a conciencia do devandito corpo pense que as palabras que escollín sexan as máis apropiadas para a ocasión, pois os devanditos corpo e conciencia son meus, é dicir, son de Ego, e Ego é Napalm Hart, como podería ser Joe Pontevedra ou un absurdo pseudónimo apropiado a cada situación dun Ego absoluto, pois os que lle nomeei a vostede son algo así como egos parciais (supoño, non estou moi seguro).

Tralas dificultades que ocasionan estas complexas descricións teño un poema para você:

Señorita Claudia

cor azul celeste,

desprendendo

o arrecendo

dunha rosa que

endexamais existiu,

porque non hai hoxe

nin mañán,

só un presente estado anímico

que se expresa en cores

como se expresa

o motor dun coche.

Só dúas persoas

e un saúdo

e un adeus.

Fenómenos Anti-Naturais.

Déixome levar

Polo Big Bang

Das túas concas

Ocas.

Ata un buraco

Negro baixo a

Séptima costela

Verdadeira.

E será cousa do

Efecto invernadoiro.

Pero o certo é

Que sinto como

               morro.

Mareo,

coas túas

Pernas sísmicas.

E, a piques

De afogar estou

No maremoto

Das túas bágoas

(ausentes).

Anegado,

O meu tórax.

Ósos,  húmidos

Dun maná, que

Nunca chegará.

Agora tremo

Pola saraiba

Da túa voz.

Ocúltome na

Invisibilidade das

Mantas invernais.

Agardando,

O estoupido

Dos meus dentes.

Que as ratas cheguen

a roer

         (e mastigar)

Anacos

do meu cerebelo

morto.

Suicidado

nun furacán

emocional.

Logo:

Pandemia.

Dor e luto

Cardiovascular.

Queixumes

Sobrenaturais.

Agonía

Psicosomática

En plural.

Hemorraxia interna-cerebral.

Morro, na

Anorexia do

Silencio.

Asqueado pola

Hipocresía das

Túas costelas.

Na oitava

Morro, e

Ao terceiro

Día

Resucito.

¿As outras

dúas?

I-ne-xis-ten-tes.

Son unha tribo

Asentada no

Val do teu

Esternón.

E con sixilo,

Agardo a

Estelar aparición:

O hipo

Coma sempre,

Hipocondríaco.

Pra

Asasinalo.

A

Sangue

Fría.

Cun

Golpe

Seco.

O preciso

Movemento  

Pra esnaquizarte

O

  Tórax.

E afogar

Nunha hemorraxia

Interna.

Cerebral.

                                                                               ( A negra plastilina,

                                                                               Testigo principal

                                                                               Do asesinato.

                                                                               Hora de la muerte:

                                                                               00.00.

                                                                              A morte do meu

                                                                              Corazón )

Unha conversa calquera.

Pregúntome

Cantos mortos

 haberá baixo

a miña cama.  

Guiándome polo

Po óseo calculo

Que debe de haber

Unha trintena.

Penso nas súas

Vidas.

En quenes serían

As súas parellas.

Farían o amor

Nesta mesma cama

Onde agora escribo?

Cantas bágoas

Humedeceron

Estas madeiras?

E se o fixeron,

Cantas veces?

Sería a muller

Multiorgásmica?

Ou tería o home

Disfunción eréctil?

Tanto dá,

Creo que vou

Deixar de escribir.

S...

                                                                                                (Extracto dunha conversa

                                                                                                 dun día calquera, 

                                                                                                 a unha hora calquera, 

                                                                                                 contigo)

Bágoas de crocodilo post mortem.

Ás veces, as bágoas de crocodilo resultan doces, ou ben amargas e acedas.

Mais a maioría das veces, non posúen sabor nin textura.

Alomenos a min resúltanme insípidas.

Creo, que lles teño alerxia.

O sábado pasado, quedei na casa, só.

Quedei vendo un programa moi interesante.

Tratábase dunha competición de caza de crocodilos, alá, ao norte de América.

Foi unha experiencia moi agradable e didáctica.

Penso que se agora me abandonasen nun pantano de Atlanta, ou dun estado calquera de Norteamérica, sería quen de sobrevivir, a base de cazar crocodilos, pero non crías, senón enormes crocodilos de tres metros.

E, gardaría as súas bágoas post mortem, en frasquiños, pra logo, experimentar con elas.

.

.

.

Contigo.

Dimo.

Se me queres,

Dimo.

Nun solo de saxo

Ou nunha noite

Estrelada.

Pero dimo.

Xa esquecín

As conxugacións.

Pleurer pra min

Non ten sense.

-Je t´ aime

Mon amour.

Mais xa é tarde.

1ª p. sing. do

Vbo to hate.

-Arrivederci

       Darling-

Epicentro.

        I

Agochei a primavera

Nun pulmón.

Os epitelios

Recubertos de

Pole.

Dos alvéolos

Xorden árbores

(Frutais).

Florecen pouco

A pouco

Dentro de min.

      II

No outro,

Escondín o ceo.

Enteiro.

Azul.

      III

Polas noites

O meu corpo

Convulsiona.

Ceo e primavera

Unidos nunha

Loita común.

Contra min

Loitan

Por abandonarme.

Obrigados a vivir

No exilio

Do meu corpo.

Inmigrantes

Nos teus tóxicos

Pulmóns.

A piques de

Expirar.

Nun último

Murmurio

Teu.

Nun pequeño oco

No epicentro

Dos teus

                Beizos.

Xugular.

Os meus pulmóns,

Baleiros.

Contracción do

Inexistente.

Sobredose de

Osíxeno.

E adrenalina,

Moita adrenalina.

10 mm cúbicos

Directos ao

Corazón.

Baléirame

                 A

             

                     Mordiscos.

Tingue os teus beizos

       Coa sangue

                          Do meu

       Corazón.

Arríncame as veas,

E quizais tamén

            As

       Arterias

                  Coronaria

              E

Ahorta.

De sobremesa:

A XUGULAR. 

Da vida e as cores pertinentes.

Pérdome

No reverso

Dunha folla.

   

          -Verde-

Búscome

No despexado

Do ceo

           -Azul-

Tacto áspero.

Frío invernal.

Rúas molladas

E   

          -Escuras-

Tócame.

Eu tamén son

Áspera?

Dime,

Son grises

As miñas rúas?

De 20 minutos.

Polas noites.

Tezo.

En silencio.

Preto da fiestra.

Para ver as estrelas.

E a tenue luz

Debuxa

Sombras

Na miña pálida tez.

Prendo a radio,

Shhh.

Baixiño.

Non me vaian oír.

Entón

Os meus dedos

Comezan a moverse

Ao ritmo

Da melodía.

Bailan

Arredor das agullas.

Móvense ao longo

Dos fíos azuis

(E amarelos).

Enlazo fíos melódicos.

Verbas frías.

Verbas ocas.

E a un mesmo tempo,

Verbas doces.

Pero xa non sei.

Se a lá

É cóncava,

Ou convexa.

Interferencias na radio.

Volto sumirme

nun silencio.

Apago a luz,

Mais non pecho a fiestra.

Enriba da cadeira

Xacen mortos

Os meus versos.

A espera

Dun día novo,

Dunha nova noite.

A espera,

Dunha nova vida

De vinte minutos.

"El sol se esconde, porque le asusta la oscuridad"

                                         

                                                

                                               Dedicado a la paradójica dama, Alba de Camus. 

Onomatopea.

        I 

O tic

        tac

Do teu

Reloxo

No meu peito.

E o boom

               boom

do teu corazón

Na mina cabeza.

Son as doce,

E no reloxo

De parede,

Inquedo

canta o cuco.

Cucú

        Cucú.

 Faime cóxegas.

Cucú

        Cucú.

    

       II

¡Kaboom!

E o reloxo

No meu peito

Rebentou.

Ping

       Ping.

Gotas do meu

Sangue

Bañan o teu pulso.

Baleiro.

Exento

Do reloxo.

Cadáver.

As paredes

Supuran carne.

         

         humana.

O teito

Descende

Ata o meu

Corpo..

Inerte.

Sen vida.

Caro Data Vermibus 

Carne putrefacta.

Po óseo

Ensanguentado.

                         

Sorriso Cardíaco.

            I

Sorriso cardíaco

Cando penso en ti.

Debúxote

No espazo.

Preto de Auriga.

No centro

Da garra de Orión.

Si, penso en

Ti.

No esgazado

Dos teus iris

Negros.

No rachado

Do teu…

Corazón.

           II

Mentres o bicaba

Nunha fenda,

Atopei unha

espiña.

E ao minuto

O corazón

Fíxose

esqueleto.

E entre

os meus beizos

calcinou.

     III

Déixame

beberte.

Tinguir

os meus

 beizos.

A miña

gorxa.

De

 ti.

Pra logo...comelos.

Pola noite

Arríncome a pel

             A tiras.

Para non sentir.

Para non sentirte.

E fágoo

Coa mesma

Indiferencia,

Coa que ti

Llela arrincas

A unha…

  Laranxa.

Pouco

a pouco.

Lentamente.

Unha tira

E logo outra.

Desfrutando

Cada segundo

          

           De dor.

Queres saber

Que fago

Con ela?

Gárdoa.

Gárdoa

En pequenos

Frascos.

Frascos de

Formol.

Etiquetados

Escrupulosamente

Co nome

De cada un

Dos sufrimentos.

Para logo…

…comelos.

Sabor doce

Da amargura

Esnaquizada.

Tódalas mañás

Almorzo o mesmo.

                                        

Veleno.

Pel.

A miña pel.