viernes, 30 de septiembre de 2011

Abismo de Purulencia y Perdición


Ni una sola triste alma.
 Me encuentro rodeada de cuerpos sin vida.
Cadáveres pestilentes,
Que me observan,
Que me miran.
Con sus cuencas vacías,
Fulminan mi mente..
El hedor,
penetra en mis fosas nasales,
E inunda mis pulmones.
Siento el vómito brotar,
Noto mis vísceras protestar,
A punto de estallar.
Alzan sus descompuestos cráneos,
Siguen mi caminar.
Inclinan sus purulentos cuellos hacia mí.
Miradas vacías.
 Huecos sentimientos.
Cuerpos inertes.
 Gentes muertas.
Allí en medio,
Estoy yo.
Ya no recuerdo,
Si aún conservo la vida,
O si es; que muerta me encuentro.
Quizás, en un camino de transición.
Oigo latir mi corazón,
Como un lejano murmullo
Un incesante susurro;
Brota de mi pecho.
Noto mi respiración.
Mis pulmones;
se hinchan y deshinchan,
 incesablemente,
El aire viene y va,
En mi ente profanada.
Entonces, caigo en la cuenta,
Debo hacer caso a la razón.
Soy la única vida,
En este abismo de purulencia y perdición.

jueves, 29 de septiembre de 2011

Vivir, sen vivir.


Soa o espertador.
Xa é hora.
O día comeza,
E con él o meu sufrimento.
Gustaríame acabar con este lamento.
Pero non podo,
Isto é algo que debe suceder.
Unha etapa,
Que ten que ocorrer.
Pero, non
Non Quero seguir mais  con este tormento.
Que me retorce as entrañas,
E fai con ela marañas.
Xa vai sendo hora,
De cambiar de pensamentos.
Hoxe será un novo día,
Será o meu renacer.
A fin dunha escura etapa.
O comezo dunha nova vida.
O comezo da miña vida verdadeira.
Tan só me porei unha norma.
“Sé feliz”
E non me permitirei incumprila,
Pois necesito vivir desa maneira.
Vivir sen ser feliz,
Non é vivir.
É vivir,
Sen vivir.
Estar vivo,
E morto; a un mesmo tempo.

Aquel fermoso segredo...


Oxalá puidese bicar os teus beizos,
Beizos vermello paixón…
Síntote tan preto de min,
Lévote no corazón.
Nel ocupas un lar privilexiado.
Pero, nembargantes,
Tan lonxe te vexo…
 Pouco a pouco,
Sinto desfacer,
o meu delicado corazón.
Desfaise en anaquiños por ti.
Soño esperto,
Imaxinando que ti és quen os recolle.
Que ti os arrolas nos teus brazos,
Como a nai, que abala ao rapaz,
 pra que deixe de chorar.
Que ti os xuntas; fragmento a fragmento.
Déixome levar, como as ondas do mar,
A espera de verte voltar.
De verte co meu corazón ao teu redor.
Desfágome en suspiros,
En cantos adicados,
Ao doce aroma, que o teu cabelo,
Desprende ao pasar.
Déixate levar,
Polo son desta fermosa melodía.
Debuxa comigo engaioladores sorrisos,
Neste abraiante lenzo,
Que o ceo é.
Contempla comigo esta fermosura,
Observa as  enfeitizadas estrelas.
E comparte comigo,
O teu gran segredo.
Aquel segredo,
Que un día; gardaches no peto,
E a ninguén volviches mostrar.


miércoles, 28 de septiembre de 2011

Amar, ou pola contra, matar?


E qué se te Quero bicar?
Ou pola contra,
Matar.
Non diferenzo,
A  unha da outra.
Faga o que faga,
Cometerei o mesmo erro,
Serei un asasino.
Qué fago?
Mátote a ti, meu ben,
Ou aniquilo o amor?
Prefiro amar.
Elíxote a ti.
Querida, despídete,
Di adeus a este mundo atroz.
Asúmeo,
De visita viñeches,
E pronto te irás.
Hubo un tempo,
No que te quería bicar.
Agora,
Tan só me importa matar.
Pero nunca esquezas,
Que  hubo un tempo,
No que te quixen amar.



Doces froitos


Non deixes,
as nubes laiar.
Non lle permitas,
Ao ceo chorar.
Non aclames,
A profunda escuridade.
Pois no medio do tormento,
Ti serás a única culpable.
A causante do teu lamento.
Deixa o ceo brillar.
E os paxaros cantar.
Así, tranquila,
Poderás danzar.
E  as ondas do mar,
Poderante acompañar.
Baixo un ceo,
Cargado de felicidade.
Vivindo a tranquilidade.
Cerca, crecen árbores de ilusión.
Vai aló, recolle os doces froitos.
Saborea o benestar.
Goza da prosperidade.


martes, 27 de septiembre de 2011

Melodía Esperanzada


No llores,
Si el cielo está gris.
No llores,
Si la luna se apaga.
No temas,
Si el mar se hace silencio.
Pues en la mañana,
Oirás un rumor que no calla.
 Mis tiernas palabras,
En tu ventana.
Mi melodía esperanzada. 

lunes, 26 de septiembre de 2011

Tú, causante de mi lamento




Tú.
Tú eres la causante de mi lamento.
Por la cual, lloro en silencio.
Eres todo mi pensamiento.
El centro de mi firmamento.
Tú eres mi vacío.
Y tú, ocupas todo mi tiempo.
No tengo espacio,
Pues en cada pausa que hago,
Tú eres el centro.
Todos mis suspiros te pertenecen,
Cual aire a mis pulmones.
Ya no tengo razones,
Para seguir  escondiéndome.
Me enfrentaré a ti,
Lograré abrir mi mente.
Y entonces,
 Comprenderás mi profundo lamento.
Lograrás quererme a pesar de lo que soy.


¿E qué?


¿E qué se te Quero probar?
Que mais da que te intente cazar.
Déixame acercarme a ti.
Non sufrirás,
Xa o verás.
Tan só quero notar,
O sabor da tua carne,
Nos meus beizos.
Quérote bicar.
Necesitote saborear.
Pois terte nos meus brazos,
E pra min, como voar.
Sentir a tua calor,
Por toda a miña pel.
Ter o teu corpo,
Tan cerca de min.
A tua alma,
Xa me pertence.
Entrégate a min.
Nena,
Faime feliz.

Poseerte.



Te arrancaría la garganta a mordiscos.
Si hiciese falta,
Hasta tu sangre me bebería.
El deseo,
Aplaca mi lamento.
Pues si no puedo amarte,
Al menos, podré tenerte.
Y poseerte,
De la forma, más excitante.
Sentir tu carne, en mis dientes
Para mi, es lo más apasionante.
Pues no tiene nada de inquietante,
Ser un vil amante.
La crueldad,
 es mi felicidad.
No me cansaré,
Pues te tendré hasta la saciedad.

viernes, 23 de septiembre de 2011

Narciso...



Veo su reflejo…
En el agua pura y cristalina…
Tal como un espejo.
 Su mirada clavada en mi retina.
Y me pregunto, ¿Por qué  tan lejos?
Ojalá, esta pared fuese más fina…
Si fueras tal y como te ven mis ojos…
Pero sé; que no es más que una ilusión; que mi mente imagina.
Voy a tirar este muro viejo.
Quiero sentir esa experiencia divina.
Te quedas perplejo…
¿Qué hace esa loca?
Enamorada de tu hermoso reflejo…

martes, 20 de septiembre de 2011

Sobor da area.


Mírote aos ollos,
E pérdome no teu mundo,
No noso mundo particular.
O noso paraíso idílico.
Nada me importa cando estou contigo,
Pois tan só me importas ti.
Só Quero verte a ti.
Tan só te Quero a ti.
Pois ti, es a miña razón de ser.
Os teus fermosos ollos dominan o meu ser.
Ao seu antollo manipulan os meus sentimentos…
Aquel refulgor especial…
Cando neles aparece,
Perdo a razón,
E pérdoa por ti, meu ben.
Porque contigo non preciso dela
Contigo soño,
Voo,
Imaxino,
Sonrío…
Porque contigo son feliz.
Véxote aparecer entre as brumas da noite,
E esbozo un sorriso, un sorriso para ti.
O teu andar,
O teu cabelo ondeando ao vento,
Xunto co vaivén do teu corpo ao camiñar…
E ese cegador sorriso da cor do nácar…
Son as razón da miña vida,
Os motivos polos cales sigo aquí.

domingo, 18 de septiembre de 2011

Tolemia Infernal.



Téndeme a man,
E viaxa comigo,
A un mundo infernal.

Un mundo especial,
De tolemia brutal.

Non temas rapaz,,
Nada che vai suceder.

Tan só é a cara oculta,
Desta gran sociedade vanal.

Un lar,
Que todos frecuentamos,
E ninguén quere aceptar.

Ven comigo,
A este lar infernal.

Vaste sentir,
Do mais natural.
Pois este é o lar do vanal.

Rogarasme voltar,
Inda que non queira xa viaxar.

É un vicio marxinal,
Que todos queremos probar.

Unha tentadora adición,
Se se trata do mal. 

Sueños, que tanto anhelo.





Y de repente,
sin darme cuenta;
 me encuentro sola en medio del mar.
En un  frío día de invierno,
que cala mi ser.

Pero no me importa.
Pues ya no siento nada.

El mundo me ha abandonado.
Me ha desterrado a este frío, y desierto paraje,
 en que las olas del mar; mecen mi continuo desvelo;
 por librarme de tan  maldita situación,
 y volver a encontrarme, en uno de mis sueños,
 que tanto anhelo

Porque, todo esto sin ti, no tiene sentido para mí.




Te quiero,
pero tengo miedo a besar tus labios.
Acariciarte,
es descubrir un nuevo universo.
Te miro a los ojos,
 y mi alma veo..
Cada risa tuya,
es un cántico alegre a mi corazón.
Tus gestos,
son el reflejo de mis pensamientos.
Junto a ti, 
mi vida se aclara.
A tu lado,
mi vida comienza.
Contigo,
 puedo saborear un cálido atardecer.
Tan solo contigo,
puedo acariciar el viento.
Una mano tuya en mi cintura,
es el cinturón de seguridad en mi vida.
Besarte,
 es saltar en paracaídas,
sin saber donde aterrizar.
Caminar junto a ti,
es como el primer vuelo de un águila.
La felicidad sin ti,
no existe para mí.
Porque, todo esto sin ti,
no tiene sentido para mí.

¡Here I am!




Es una fría tarde de invierno.
Abandono mi casa,
 sin rumbo.
Sin un destino final.
 Camino, bajo la lluvia.
Mirando al frente,
sin mirar nada en concreto.
Con la mirada perdida,
en algún lugar,
 lejos de aquí.
Cuyo nombre,
ni siquiera sé.
Y es entonces,
 Cuando repasas tu vida,
 te das cuenta,
que no perteneces, al mismo lugar.
 Que son, completamente diferentes a ti.
Que en realidad es una tapadera,
que colocas para pasar el tiempo.
Para que cuando pasen los años,
y lo tengas todo claro,
poder quitarla, y decir,
aquí estoy yo. 

martes, 13 de septiembre de 2011

Déjate Llevar, si el alma te lleva.




No tengas miedo… Tan solo déjate llevar.
Cierra los ojos, y olvídate de todo lo que te rodea.
Deja tu mente en blanco, en un estado de relajación profunda.
No temas, yo estaré contigo, a tu lado.
Juntos lo conseguiremos, y no te sucederá nada, confía en mí…
No hay razón alguna por la cual asustarse, o incomodarse.
No te soltaré la mano, hasta que todo esto haya pasado.

Pero, padre, ¿y si el coco vuelve?

lunes, 12 de septiembre de 2011

O Don, de Saber Escoitar.




Vexo deslizarse ante min, as pingas de auga, por unha ateigada fiestra pechada.
Reconfórtame ollar para elas, seguir o seus regueiros coa miña mirada, ata velas desaparecer, diluirse nunca mancha común, á que denominamos poza.
Analizo os seus recorridos, uns recorridos incesantes. De arriba veñen, e para abaixo van. Ningunha se para, todas elas escorregan, ata decirme adeus.
¿Por qué?. Iso non o sei. Ninguén o sabe. E ao mesmo tempo, todos o sabemos.
Unha sensación de melancolía, apodérase de min.
Vexo, todas esas numerosas pingas, que chegan, e pasan ante a miña ollada, insignificantes.
Sen un motivo mais, que para escorregar pola miña fiestra.
Pero, non , non mo podo crer. Algún motivo mais teñen que ter, non pasan por pasar, négome a crelo.
¿A onde irán a parar todas elas?
Xa o sei, a un fochanco cheo doutras semellantes. Pero non, non me refiro a iso…
Ti non me entendes, e non cho podo explicar.
Tereime que conformar, ou senon, sempre terei a opción de preguntarllo a unha delas.
Malo será que ningunha me responda, ¿non cres?.
Ben, agora é o momento, vexo a unha moi xeitosa. Alá vou, deséxame sorte, e deséxalle a ela, o don de saber escoitar



¿A qué huele la lluvia?




¿A qué huele la lluvia?
No lo sabemos, nadie lo sabe con exactitud.
Quizás sea; porque no hay una razón material aparente. O quizás si la haya, pero esta segunda posibilidad, no me interesa.
No necesito saber, de que materiales procede ese fresco aroma característico. No necesito saber la causa, de tal especial suceso.
Porque, para mí, la lluvia… Huele a pura felicidad.
Huele a un lento, e incesante vaivén de árboles, a tierra húmeda… Huele a un trozo de cielo; salpicado de unas cuantas nubes,  huele a las olas del mar, en una fría noche de invierno.
 Es el aroma, de los lacios cabellos de la madre naturaleza… recién mojados…
Huele a la naturaleza en toda su magnificencia y plenitud…
Es el olor de la libertad.

Thiago Slater, joven soñador.

Thiago Slater, era un joven muchacho, enamorado de la vida.
Un joven, pero a la vez, viejo amante del buen rock and roll, de la esencia de la música.
Las melodías, danzaban en su mente, y se agitaban en su delicado corazón.
Por sus venas, no circulaba sangre, sino pura euforia.
Era un adicto a la felicidad, hasta tal punto;  de llegar al extremo límite, de no parar de sonreir ni un minuto al día, incluso en sus sueños nocturnos.
En sus ojos; se veía relucir el brillo característico de su mirada, de su intensa mirada. Capaz de hacerle una radiografía entera a tu personalidad, y con ella a tu corazón, con tan sólo una mirada.
Era; un  pequeño mozalbete apasionado del antiguo cine, del único cine verdadero.
Aún hoy en día, oigo retumbar sus palabras en lo más profundo de mi mente:
“El cine, es como la vida misma, tan  solo varía, que somos nosotros, los que tomamos la decisión de cuales serán las siguientes escenas, y no la propia vida  misma”
Jamás he conocido a alguien tan entusiasta respecto a la literatura como él. Él era el puro amante de la buena lectura por definición.
Se pasaba los días, y las noches, de insomnio (en su mayoría) bajo una casta y pura luna, o tal vez, en un sueño mismo, recitando sus más selectos poemas, las más exquisitas citas, o quizás incluso, trozos de sus propias y embriagadoras melodías.
Cantaba a la luna, a las olas del mar, al cielo diurno y nocturno, al cielo que hay; y el por haber, a las más ignotas estrellas, al repentino viento, a los gratificantes y más insignificantes rayos de sol. Cantaba al horizonte, y a cada una de las hojas de los árboles que pueblan el mundo entero.
Y es que, es sabido ya, que el encantador (y con ello; quiero decir, que, con sus cantos, logra encantar hasta al más arisco personaje) era, es, y será siempre, un enamorado de la vida, aunque cesen los latidos de su estimado corazón, e incluso aunque la euforia, deje de circular, por siempre, en su cuerpecito de hombre atrapado y retenido en el cascarón. 
Su sueño, era vivir, como buen soñador que él era…
Pero la ingrata vida, no ha dejado que sea igual de vividor, como soñador era…

jueves, 8 de septiembre de 2011

Silencio




Cortante silencio…
Silencio que me separa de ti, que me aleja de tu cariño…
Te veo tan lejos de mí…
Tan lejos de mi corazón…
Rehuyes mis caricias, ya no quieres mis besos…
Apenas me miras…
Y me siento tan lejos de ti…
No entiendo como hemos llegado hasta aquí…
Añoro que susurres mi nombre en la oscuridad de la noche, bajo la luna…
Tan solo quiero volver a oírte pronunciar un “te quiero”. Un “te quiero” a mi magullado corazón.
Deseo tanto sentir tu respiración en mi garganta…
Tu desbocado corazón; junto a mi piel…
Mis manos enredadas en tu cabello…
Tus delicadas manos recorriendo mi rostro…
Deseo tanto volver a tenerte otra vez…

martes, 6 de septiembre de 2011

Sobre nuestra ignorancia.

Nos condiciona la ignorancia.
 Es un hecho real, no podemos omitirlo, por mucho que nos cueste admitirlo.
Somos seres inferiores a nuestras capacidades.
Nos autodenominamos avanzados, desarrollados e inteligentes.
Sí, hemos progresado. Si consideramos el progreso como autodestrucción.
Tan solo nos podemos ver con buenos ojos.
La culpa nunca es nuestra.
Los errores siempre son producto de equivocaciones ajenas.
Pero al fin y al cabo, somos como cualquier otro animal.
Nos dejamos llevar por el jefe de la manada.
Somos como el cotarro de un ejército.
Hacemos, creemos y pensamos en lo que nos ordenan.
No sabemos salirnos de la línea que nos marcan.
Aunque somos conscientes de lo que sucede en nuestro entorno, no le prestamos suficiente atención. Nos dejamos llevar por las distracciones a las que nos someten.
Miramos hacia otro lado, confiamos en que las cosas pronto se arreglarán solas.
Pero se equivocan, todos nos equivocamos.
Nada se arreglará si seguimos así, la situación no va a mejorar por apartarla de nuestra mente.
Ahora, en este momento, es; cuando más que nunca, se necesitan nuevas e innovadoras ideas. Mentes brillantes funcionando, observando, pensando, e indagando.
Pero no podemos pretender solucionar los problemas, sin saber observar.
Vemos, pero no somos capaces de mirar, de observar con detenimiento.