miércoles, 28 de diciembre de 2011

Chorou...


A lúa chorou.
Ámate,
E ti nin caso lle fas.
Chorou.
E eu estaba baixo a choiva,
Cos brazos estendidos,
E as palmas das mans cara o ceo.
A lúa chorou.
Teño entre os meus dedos,
Bágoas da lúa.
Probeinas.
Saben a amor.
Cunha pizca de dor.
Esa dor,
Que ti lle provocas.
Ese amor,
Que en ela espertas.
A lúa chorou…
Dixéronme
Que mañá choverá.

martes, 27 de diciembre de 2011

Abrocho.


A miña vida
Nun abrocho en flor.
Abrocho perdido,
No fondo do foso das almas.
No bolsillo raído da miña chaqueta.
Vella chaqueta.
Esquecida nunha morea de roupa,
Xamais usada.
Podre coouse por un furado.
E atopouse co chan.
Esmagado.
A miña vida quedou esmagada
De tanto usala.

Sinto
Que ninguén me escoita.
Como se as miñas verbas estivesen ocas.
Pero tanto ten,
Seguirei falando,
Ata ver esgotarse as miñas forzas,
Ata que a miña lingua caia ao chan.
Ata que non poida escoitarme.
Xa nada me importa.
Sei facer do frío, a máis tenra calor.
A soidade, xa non é ninguén. 

RedHotMoon


A lua está vermella.
Sabes  o que isto significa?
Morte.
E despois paz.
Paz imperturbable,
E noites de soidade.

Iso din.



Din,
Que o cambio
É un progreso.
Iso din.
Pero xa non me recoñezo,
Iso tamén é un progreso?

Os meus beizos están descosidos.
O fío que os mantiña unidos, desapareceu.
 Desfixose coa choiva, dunha noite de San Xoan.


As ondas petaban nas rochas
Cunha forza sobrenatural.
As ondas do mar de Vigo,
Axitadas,
Falábanme dende o lamento.
As cunchas, da dor
Despégabanse das súas rochas.
As gaivotas atemorizadas,
Viraban e viraban,
E contra o mar, aterrizaban.
E eu, sentada
no cumio dunha rocha.
Dígoche, mar embravecido,
Ti non es quen,
Para facerme sentir adoecido.


A luz dos teus ollos
Xamais se apagará.
Está no ceo,
Está na lua.
Véxoa no mar.
Dondequeira que vou,
Alí está.
A luz do teu ollar.
A entrada ao teu corazón.
O espello da tua alma.

Se ti me miras
Co teu doce sorriso.
Os meus ollos falarán.
E crecerá o meu corazón.
Poida que a lúa non saia máis.
Mais xa non me importa.
O teu sorriso será
A miña lúa diurna e nocturna.

Gotas que se secan,
Pegadas aos cristais.
Humidade que desaparece.
Sol que renace.
E a miña felicidade
Que se esgota. 

 Eras ti quen me ollaba
Dende as sombras na escuridade.
Ti eras.
Eras ti.
Agora xa me decatei.
Si, xa o sei.
Adeus monstro.
Xamáis te volverei a ver.

Tus ojos ya no hablan para mí,
Porque tu corazón,
Ya no siente nada hacia mí.
Sé que tus labios
Me han olvidado,
Sé que ya no me deseas.
Todo esto lo sé,
y lo sabré siempre.
Pero también sé,
Que por eso
Te quiero aún más que antes.

Te quiero noche y día.
Te quiero cuando ríes.
Y aún más te quiero cuando lloras.
Mis ojos se clavan en ti,
Y no los puedo apartar.
Van directos a tu corazón.


Síndrome de abstinencia.
Eso es lo que tengo.
Es lo que no digo,
Cuando me preguntas
Que qué me pasa.
Pero ahora sí respondo.
Me pasa
Que te quiero.

Quizás me ahogue
Sola en mi lamento.
Quizás lo haga,
Ya no miento.
Pero tal vez,
Lo único que desee
Sea que tú me saques
De este mar embravecido.
O al menos,
Me lleves mar adentro. 

Sé que no debería tocarte.
Sé que no puedo tocarte.
Pero hago lo que quiero.
Y te quiero a ti.
No me importa
Si mis labios se queman.
No me importa,
Si mi piel se vuelve gris.
No me importa,
Si estoy junto a ti.
El fuego,
Ya no es más que calor.
Cálido amor. 

Namorei de ti.
Do oco entre as túas clavículas.
Do xusto espazo onde gardas a caveira.
Da curva que debuxan os teus seos.
Das pestanas que por efecto da melancolía,
Se deslizan e fuxen das túas pálpebras,
E rematan atrapadas nos cristias das tuas lentes.
Da forma na que ti me miras.
Coma se núa me deixaras.
Namorei do teu ollar,
Da forma na que amas ao mundo enteiro.
Dos agarimos que lles regalas ás follas, que soas, morren pisadas no chan.
Morren de asco, e ti devólvesllela vida.
Dos bicos que lles dás ás flores, por efecto da inercia.
Das veces que pasas a tua lingua, polas espiñas das roseiras.
Para logo, agasallarme, cunha rosa branca tinguida da tua sangue.
Pero eu rexeitoa.
Prefiro a tua lingua ensanguentada.
Prefiro a miña manchada.
Mergullada ninha síntese de saliva.
A nosa, mergullada nas bágoas da rosa ensanguentada.

Los grillos comienzan sus cánticos a mis espaldas.
Cánticos mágicos, cánticos olvidados.
Pero yo los escucho, yo les entiendo.
Y con ellos también canto.
Canto a la belleza, canto a la pureza.
Te canto a ti, mi amor perdido.
Amor no correspondido.
Ilusión mágica.
Espejismo en mi desierto.
Oasis de esperanzas.
De tus aguas beberé.
Y sé que no me envenenaré.  

Jugueteando con mis venas
fuiste a dar a mi corazón.
Ahora que has probado mi sangre,
no me queda otra,
Saborearé tu gélido corazón.
Y tú de mis venas beberás
Y lo harás,
Hasta debilitar mi cuerpo errante.
Y yo,
Yo masticaré trozos de tu corazón,
Mascaré chicle sabor pasión.
Lo haré, hasta que sea mío.
Lo haré hasta que seamos uno.
Lo haré porque  me excita.
Sube la temperatura,
Se calienta tu corazón.
Lo saboreo,
Saboreo la pasión,
Deslizándose entre mis labios,
Viajando hacia mi interior.

Camiña en soidade, amodo…
Ausente, pensativa…
Semella manter
unha interesante conversa coa lúa.
O vento acaríñalle a cara,
E fai ondear o seu fermoso cabelo.
Ruido lonxano…
Golpe seco.
Como de cotenos petando nun cristal…
Nunha fiestra…
A moza, ergue lentamente a cabeza,
Fica en repouso, de pé…
E tras dubilado por un intre,
Ábrelle a súa barbulla de metacrilato
A aquel raparigo, de ollos azuis e pel branca.


Cando sintas que xa tocaches fondo,
Alégrate, vive e sé feliz.
Pois xa non podes estar peor.
Tan só podes ir a mellor.
Mergúllate na vida,
Pero non te deixes afogar.
Sé forte, ten confianza en ti mesma.
E se ves que vas naufragar.
Non temas, eu estarei ao teu carón.
Apoiareite, e tentarei rescatarte
Botándoche unha man,
Para sacarche do vaso de auga,
No que ías afogar.


Me destrozas.
Se pudren mis intestinos.
A mis labios,
Acuden gotas de sangre.
Sangre a borbotones.
Y tú me besas.
Besas mis manchados labios.
Bebes de mi sangre.
Inquietas a mi corazón.
Lo remueves en mi pecho.
Haces que salte en mi interior.
Me gusta esa sensación.
Me acaricia desde dentro.
Aunque sé que lucha por salir.
Desea verte.
Tocarte.
Saborearte.
Bésame.
Hazlo una vez más.
Haz que salga.
Quiero que sea tuyo.
Que resida en tu interior.
Junto a tu otro corazón.

Fixécheslle dano.
Fixéchela chorar.
E sangrar…
Non paraches ata rendila aos teus pés.
E agora morreu.
Caeu ao mar.
Descolgouse do seu fío.
Estivo un tempo vagando polo mundo
Rodando polos océanos,
Para vir a morrer aquí,
Onda min.
Para morrer ao meu carón.
Para protexela e querela
Como ti non soupeches facer.

Aborreceu e marchou.


Busqueite onte entre o xentío.  
Non estabas.
Facía moito frío.
A lúa aborreceu.
Aborreceu, e marchou,
Coma ti, marchou.
Deixoume soa,
Nun mar de xente,
Soa,
rodeada de melancolía.
mirando ao ceo, pensei en ti.
E quíxente por un intre.
O triste momento,
No que soboreei o amargo;
Dos doces de Nadal.
Agora pasou unha noite,
E segue a facer frío.
A lúa está entre o xentío.
Mais agora marcho eu.
Aborrecín de ti.
Da teu falso ollar de cadelo.
Dos teus bicos salgados
Por cumprimento.
Adeus.

Afogado no meu propio vaso de auga.


Sabes?
Este é o meu estado natural.
Un estado de desolación.
De estar no fondo do vaso afogado.
E ti estás ao bordo.
E non me queres axudar.
Nunha tempestade naufraguei.
E por culpa de Eolo afoguei.
Os peixes falábanme,
Mais eu non escoitaba.
Dicíanme que nadara.
Pero eu non me deixei.
As ondas do vaso de auga,
Puideron coa miña felicidade.
E agora estou aquí,
Nin vivo nin morto.
Cos ollos abertos
Véndote aló lonxe.
sorriso hipócrita
Ollando cara min.


Perdida en tu pupila.


 Me perdí.
No sé donde estoy.
Ya no me importa.
Me perdí
caminando en tu mirada.     
Me perdí
en las cimas
de los montes de tu iris.
En las copas de los árboles castaños.
En ellos me perdí.
Me perdí,
Y no sé volver.
No quiero volver. 

Recorro coa mirada a tua
Medula espiñal.
Pousando o meu ollar en cada vértebra
da tua columna vertebral.
E sigo subindo…
E chego ao teu pescozo.
A ese fermoso descampado branco
Que chama polos meus beizos a berros.
Tira deles coma un imán.
E consigue, que por unha noite,
Apousente a miña tenda de campaña.
E bícote
E os meus beizos quedan prendados.
De ti, da tua pel.
Da fragancia da tua branca pel.
Pero os días pasan,
Inexorables, fuxen á carreira.
E vou tras eles.
Tras eles vou,
E eles me levan onda ti.
Onda os teus beizos vermello paixón.
Próboos.
Saboreo a dozura.
Dilátanseme as pupilas.
Ensánchaseme o corazón.
Xa está.
Non hai volta atrás.
Xa tes cabida nel.
No meu corazón,
Xa hai un oco para ti.
Non lograrei,
De ti,
Nin dos teus beizos,
Despergarme xamais.

?


Fico leda,
Agardando no espanto.
En silencio,
Agardando por ti. 
Fico inqueda,
Pois non sei se estás ahí.
Ou se agardas ti por min.
Fico doída,
Non quero que sufras por min.
Fico leda,
Pois sei que me amas. 

Carcomida mazá... esqueleto dun corpo que podreceu.


 Vou deixando esqueletes tras de min.
Como osos dunha engordada mazá que engulín.
Unha mazá podre, chea de vermes viscosos e pegañentos.
Unha mazá dun vermello paixón, que por fóra semella apetitosa,
mais se a probas, decátaste do nauseabunda que é. 

Corazón herbáceo.



Sé que estaba vacía.
Lo sé.
Pues hace días,
Lo encontré.
Estaba tirado en la calle.
Se debió de descolgar
De la rama de algún árbol. 
Era precioso.
Mis manos lo recogieron,
Y mis dedos lo acariciaron.
Era espinoso.
Si lo tocabas muy a prisa,
Dolía, lastimaba.
Pero si lo hacías con delicadeza.
Podías ver,
Lo que tras las espinas había.
Ternura y dulzura.
Era tierno y esponjoso.
Mi corazón.
Lo guardé,
En mi caja de los sueños.
Y ahora lo tengo aquí.
Junto a mí.
Te espera a ti.


Mi corazón bombea adrenalina, 
A un compás estrepitoso.

Llega a mi cerebro,
e interrumpe mis pensamientos.
Me vuelve irracional.

Creo que por eso te quiero.


Dame tus ojos
Si no vas a ver.
Dame tus labios,
Si no los vas a coser.
Dame tu vida,
Si tu corazón
No vas a usar.
Dame tu aliento,
Si prefieres amar.

El pájaro que maullaba al cielo, junto a la luna.



Un pequeño pájaro maullaba,
en los suburbios
de aquella ciudad marginal.
Maullaba, y el cielo lloraba.
Era un martes sombrío.
Trece de diciembre.
Hace frío.
Y el cielo está gris.
Un gato maúlla…
Desea salir de la jaula.
Huír de su prisión. 

Quizás...



No soy aquella muñeca triste y delicada que creíste conocer.
Mi piel, no es de porcelana…
Está hecha de acero, a prueba de balas.
Y mis besos, mis besos se han vuelto insensibles, fríos como el témpano.
Fríos como mi quebrado corazón.
Podrás tocarme, pero no lograrás inmutarme.
Mi corazón se ha helado, de tanto esperarte, descubierto a la intemperie.
No, ya no tengo frío.
Estoy demasiado fría para sentirlo.
Sé que hay escarcha en mi piel, sé que se ha vuelto morada, como también sé, que aún estoy enamorada, y por eso sigo a la intemperie. 
Quizás si lo sea.
Quizás sea una delicada muñeca de porcelana.
Una muñeca vieja y maltratada por los años.
Aquella muñeca olvidada, que en penumbra , solitaria, llora lágrimas heladas, mientras cose con hilo blanco, su alma maltratada. 


Volver a morir.



En un lecho de rosas.
Joven moriré.
Con silvestres flores
Acariciando mi pelo…
Y exóticos aromas
Envolviéndome en un velo.
Velo blanco y puro,
De cabeza a pies.
Admirando tus ojos,
Tus sensuales ojos.
Admirándolos fallecí.
Mis piernas temblaron
En un dulce beso.
Y tras la despedida,
Fallecí.
Fallecí sobre tus labios,
Fallecí tras tu mirada.
Jamás he sido tan feliz,
Como cuando junto a ti,
Yo fallecí.
Y ahora estás aquí,
Observando mi cabello,
Con tu tierno mirar.
Y te besaría,
Te besaría una vez más,
Para junto a ti,
Volver a morir.

                                                                         




sábado, 24 de diciembre de 2011

Hush


-Quérote
-
-¡QUÉROTE!
-
-¿Quéresme…?
-
-Adeus…
-

Ás veces, os silencios, falan por sí sós. 

Unha aperta…
Na escuridade da noite.
Sen verte,
Sen saber quen es.
Os teus brazos
Protexendo o meu corpo.
Iso é todo o que preciso. 










miércoles, 21 de diciembre de 2011


Besaré tus labios grises.
Y saborearé el aroma
Salado de tu voz.
Beberé las lágrimas
De tu piel.
Sentiré el calor
De tus labios grises.
Viviré cada noche
En tu pupila,
Para despertarme
Cada mañana,
sobre tu corazón.



martes, 6 de diciembre de 2011

Octopusy.


En un frasco de formol.
Cinco.
El tuyo, bajo el mío.
Y los otros tres del pulpo que maté.
Su sangre…
En ella, me baño cada noche.
Recordando la euforia sentida
Cuando su cerebro explotó. 

Bruno.


Mi corazón es negro
Y tus manos están frías.
Tal vez si resguardas
Tus manos en mi interior,
Puedas sentir mi calor.
Y teñir de azul
Mi oscuro corazón.

Frío corredor.


O corredor estaba baleiro.
As portas, abertas de par en par.
Camiño soa,
Por este frío corredor.
A miña pel, núa,
Sobre as xélidas baldosas.
Zoa o vento dirección contraria a min.
E aló no fondo, inquedo, agarda por min.
Xa te teño.
Por fin teño o teu corazón. 




Doe.


Dóeme o corazón,
Non intentes entendelo.
Son incomprensible,
E xa me acostumei.
Acostumeime a falar coas nubes,
Agora o ceo é a quen eu quero.


Pícame o nariz,
Sabes?
Deixei de ser feliz.
O frío caloume os ósos.
O corazón xa se me resinte,
Pronto enfriará.
E xa nunca máis sentirá.
Sabes?
Non sei se cho dixen algún dia…
Pero… xa vou cansa de tanto frío.









Política.


Douche unha folla,
A cambio de felicidade.
Un bo troco
Follas por sorrisos.
Fágamos disto,
Unha política,
A política da felicidade,
Do bo,
Da alegría.
Dos acontecementos
Inesperados,
Dos sorrisos regalados.



Frío.


Fai frío,
E a cuncha está baleira.
Chove,
E a cuncha estase enchendo.
Vento,
Gotas que esvaran.
E logo desaparecen. 



lunes, 5 de diciembre de 2011

Pandora.


Mis miedos,
Todos ellos.
Bajo mi cama,
Bajo mi cama escondidos.
Metidos en cajas,
De las que nunca saldrán.
Pero yo sé que están,
Lo sé, ellos me hablan.
Pero no les escucho.
La caja de Pandora,
Jamás abriré
Por lo menos,
No por ahora.