miércoles, 23 de noviembre de 2011

Por una sonrisa.



Bajo la oscuridad de la luna en su ausencia, un halcón gira torno al sombrío tejado, de una abandonada casona.
Lo miro, y sonrío.
Que extraño, el halcón aturdido sonríe a la par.

-¿Pero niña, que haces ahí?
-Oh, verá usted, estoy admirando su magnificencia.
-¿Es que no te das cuenta? ¡Estás en medio de la carretera!
-¡Vaya, que despiste! Muchas gra…
-¡Cuidado pequeña!
 
Tras lo sucedido, aquel hermoso halcón azul, jamás volvió sus alas a desplegar.
Guarda luto de vuelo, por el alma, de aquella dulce chiquilla, que la vida dio, por tan solo una mirada.

martes, 22 de noviembre de 2011

Rosa Mollada.


Chove
E a roseira fica mollada.
Espiñas
Cubertas de choiva.
Follas
Repletas de pingas.
E ti, miña namorada,
Queres esta rosa mollada?

Regueiro infinito.

Camiño
E deixo tras de min
Un regueiro
 regueiro incomprensible,
Cheo de verbas,
Cheo de anceios.
A miña sucesión
De pensamentos.
Inconfundible rebumbio
De ausente control.
E…
Xusto no intre
No que vou recoller,
Chegas ti,
Apareces na porta
Da miña mente,
E reméxelo todo
Como se non houbera mañá.
Por iso te quero,
por iso ti me rexeitas.
E cada nanosegundo que pasa
Aínda te Quero máis,
Entón ti voltas rexeitarme,
E eu volto a quererte máis…
E…
Por se non te decataches,
No que levo contado…
Miña rula,
¡QUÉROTE!  



lunes, 21 de noviembre de 2011

22.00-00.00



E xa son as 22:00
Miña avoa agarda na casa

Entre leda e inqueda.
Meixelas rosadas. 

                                                                        
-Pero nena. De quen é ese paraguas?
-Dunha amiga avoa, dunha amiga
-Ah!
-É laranxa!
-Si avoa si, é laranxa.
-Que sorpresa!
 Non te esperaba tan pronto!
-Avoa… levas 2 horas agardándome…
-Perdoa, é que o laranxa do paraguas desconcéntrame.  



 Pero cóntame neniña, que fixeches hoxe?
-Pois non moito… atoparme co amor…
-Oh! E… e ía vestido de azul?
-Vestida*, si ía de azul.
-Que bonito, a miña netiña querida, por fin atopou o amor.
-Avoiña, se eu quérote, pero, as pastillas amarelas aquelas, hoxe…
Tomáchelas?

E pasan das 12:00
Miña avoa durme no leito
Entre durmida e esperta
Meixelas quentiñas.





viernes, 18 de noviembre de 2011

Cada grano de amor.


Cada grano de arena,
De aquella  playa desierta
Iba llenando mi corazón.
Corazón vacío,
Que se comenzaba a llenar.
Grano a grano,
Beso a beso.
Cogías un grano
Y otro.
Todos en mi corazón.
Recuerdo tu sonrisa
Cuando me llenaste el corazón.
Recuerdo perfectamente mi corazón,
Cuando descubrió tu amor.


Saba rebelde.


 A saba  azul
Tendida na azotea
Pelexa  por zafarse
da trampa que a reclúe.
Pinzas que a illan da liberdade
O vento mareiro
Enfurece a natura.
As árbores convulsionan,
As prantas rin.
E eu, non sei que facer.
Tírome ao río.


Nahara Blue.


Algún día
Me sentaré
En mi rincón azul.
En el sillón
De terciopelo azul.
Observaré
La noche azul.


Pensaré
En azul.
Y  por fin
me sentiré azul



Frío viento del invierno.


Lo siento en mi garganta,
Cortándome la respiración.
Es una sensación,
De tormentosa opresión.
El frío viento del invierno,
No me deja ni un momento.

Siseo Animal.


Oigo tus susurros
Y se me retuercen las entrañas.
Tu siseo animal
Golpea mi estómago,
Con una fuerza antinatural.


Día y noche,
Al contacto de la almohada
Escucho el palpitar
De mi corazón.
Son tus latidos
Los que rondan
mi órgano sensor.
Escucho la respiración
De tu vivo corazón,
Rondando cada noche en mi cabeza.
Sé que me quieres,
Me lo dicen tus latidos.
Tus latidos me susurran
Las noches que nos quedan.
Y no es extraño,
Pues extraño es el amor. 



Unhas meniñas,
Saltan á comba na praza.
Oio o pranto
Dun meniño no horizonte.
E aquí estou eu,
Agardando a terte en fronte.

Adeus.


Ramas que petan
Na miña fiestra.
Recordos
húmidos de choiva.
Anceios de esquecer.
Chaman.
Chaman inquedas por min.
Petan na miña fiestra.
Gritan a berros
O meu nome.
 Xiro sobre o meu eixo,
e dóullelas costas.  
Adeus recordos,
Adeus choiva,
Que de min
tanto coidáchedes. 

Morte do Ermo.


As ramas
Murchan secas,
Dende os húmidos cristais.
Murchan,
E logo morren.
Caen ao chan.
Fúndense coa terra.
Esqueletos,
De xentes petrificadas.
Ósos da felicidade.
E eu, obsérvoo todo
Dende a miña ventá.
Son testigo, da fría morte.
Morte, da natureza.
Morte, do ermo.
Ela morre,
E eu, non sei que facer .

Cuando muera...


Cuando muera, os ruego, no mancilléis mi integridad.
No pongáis en duda mi personalidad.
Os ruego, me recordéis tal y como era.
Que mis restos no sean siempre venerados.
Os pido, no dejéis a los gusanos probar, la deliciosa carne; protectora de mis huesos.
Seguid amándome si así lo deseáis.
Si esto no es así, no me améis más. Olvidadme, dejad que me suma en la oscuridad, como un espíritu más; en la perdida laguna del olvido.
Sólo os pido, llevad mis restos a la mar. Lanzad mis cenizas al mar.
Ayudadme a avanzar, convertida en una ola más, de esta furia que es la mar.
Que no decaigan vuestros ánimos. Pues no tendréis mi cuerpo, pero si mi ente, siempre presente.
En cada parpadeo, en cada palpitar de corazón, en cada signo de vuestra vitalidad, allí, allí estaré yo. 


jueves, 17 de noviembre de 2011


Batir de alas de mariposa…
Al otro lado del mundo
Un niño llora… 
Tú y yo nos besamos,
Y al otro lado del mundo
Vuela una mariposa.

Y si...?


Y si el cielo es azul
Por el mero hecho de ser azul?
Y si la hierba es verde
Porque el cielo es azul?
Y si yo no te quiero
Como lo haces tú?

Pífirho


Si, puede que de noche salgan los monstruos que pueblan el mundo.  Mejor dicho, el inframundo. 
Como un circo de los horrores, en el que tan solo hay infinitas variedades de engendros.
Pero, al fin y  al cabo, es necesario. El mal, es tan imprescindible, como lo es el bien. Si uno deja de existir, su opuesto se desvanece, cae en el olvido, permanece en la inxeistencia.
Es más, el ser humano por naturaleza, se siente atraído por el mal, por lo escabroso. Nos fascina el morbo del lado oscuro y  somos propensos a él.
La clave reside en el autocontrol, en no pasar la línea divisoria, la línea que marca el punto límite.
No es más que una, como muchas otras maneras distintas de ver y vivir la vida.
Al fin y al cabo, forma parte de nuestro mundo.
La cara “menos bonita” de la vida, la que todos adoramos en silencio. La cara que, pretendemos ocultar, inútilmente, puesto que forma parte de nosotros, de nuestro ser, de nuestra personalidad. Para qué negar lo evidente? Es mejor aceptarlo, aceptarnos tal y como somos, el ying y el yang.
 Soy un engendro, un mutante. ¡Aceptadlo!  ¡Todos somos deformes, todos somos anómalos! Pues que es lo normal?  Yo os lo diré: Nada! No existe la normalidad, es un concepto surrealista, abstracto… No hay nada perfecto, ni nunca lo habrá, y eso es algo, que debemos aceptar.


miércoles, 16 de noviembre de 2011


Encarcelo mis palabras
Entre barrotes de tinta.
Tinta sólida...
Tinta líquida…
Al fin y al cabo,
Tinta.
Sentimientos plasmados
En papel de suspiros.

El mar se seca...mientras arde Troya por II vez.


-El mar se seca.
-No me importa.
-¿No te importa?
-No, por mí, como si desaparece.
-Inconsciente.
-Gracias.
-¿Sabes acaso lo que significa?
-No.
-Lo que yo decía.
-Mientras no me afecte a mí…
Como si arde Troya…
Por II vez.
-Cierto, no te afecta directamente…
pero te afectará.
Sólo permanece sentada, y lo verás.

Si vas a llorar,
No lo lo hagas.
Guarda tus lágrimas.
Escóndelas en la noche.

Piedra.

Si lloras,
Seré yo
 quien te oiga.
Si me dejas,
Seré yo
Quien sufra.
Piedra eres,
Y piedra serás.

Pétreo corazón.


Tu helado corazón,
Hoy comienza
 a derretirse.
Guardo cada una
De sus lágrimas,
En mi pétreo corazón .
Esperando,
A que el granito
Se disuelva,
Inundado de emoción. 

martes, 15 de noviembre de 2011


A cidade difumínase por completo
Tralos cristais.
Este mundo fáiseme grande.
Desexaría…
Coller un anaquiño de ceo,
E gardalo nun pequeno bote.
Ata a eternidade.
Ata a fin dos meus días.
Para que, chegado o día
A noite me envolva
E me leve con ela.
E ti,
Queres que che garde
 un anaquiño de ceo,
para a túa morte?

lunes, 14 de noviembre de 2011


Verbas ocas,
Carentes 
de significado 
aparente.
Ollos chorosos.
Xentes medorentas.
Pódense escoitar
As bágoas escorregar.

Pégame,
Insúltame.
Faime o que queiras.
Non temas,
Non che darei o pracer,
De verme chorar.

domingo, 13 de noviembre de 2011



Agora gardo no caixón
As súas camisas a cadros
Unha enriba doutra.
A púa que tanto agarimou.
O paquete de tabaco
Polo que tanto pelexamos.
O acendedor do que nunca se afastaba.
Todos e cada un
Dos  antigos vinilos que sempre escoitaba.
Agora gardo no caixón
Os bicos que cada noite me daba.
Os agarimos xa de mañá.
As apertas nas frías noites de Xaneiro.
As melodías que me adicaba
Nas noites de lúa chea,
Mentras xuntos, adorabamos o mar. 

As bonecas
Fai tempo
Que deixaron de ollar para min
Con ese sorriso xeado
Cos seus ollos de porcelana.
Agora, tan só
Olla para min a noite.
A lúa,
E as súas estrelas.
O único que preciso
Para poder sorrir.

Unha estrela máis no ceo.


Érgome cedo.
Sabes?
Son feliz.
Abro as contras
da miña fiestra.
A lúa,
 agarda esperta.
As estrelas danzan no ceo.
Os murmurios
Continúan na noite. 
Primeiro unha perna,
Logo a outra.
Xa está.
Agora
Xa formo parte
Da fermosura da noite.


Aprenderei a chorar baixo a choiva.
Para que ninguén se decate.
Humedecerei os meus sentimentos,
Mollareinos nunha choiva melancólica.
Tan só as nubes me verán.
Agocharei as miñas bágoas
Entre gotas de auga fría. 

Gotas que se secan,
Pegadas aos cristais.
Humidade que desaparece.
Sol que renace.
E a miña felicidade
Que se esgota. 

As serpes
Deixáronse de arrastrar.
Fai anos xa.
Cedéronnos o lugar. 

Dor de gorxa.


-Dende hai uns días doéme gorxa.
-Colleríache o frío?
-Non.
-Entón?
-Colleume o amor.
-O amor?
-Sí.
-Pero iso non pode ser.
Que ten que ver
coa túa dor de gorxa?
-Colle un vaso de auga.
-Toma.
-Ves? Trago con dificultade.
Agora comprendes?
-Non.
-É o amor!
-Que?
-Son as bágoas de Ledicia,
que descenden dos meus lacrimais
 E se me atragantan na gorxa.
Dificultan a comunicación
entre o exterior,
e o meu interior.
-Henar, non che comprendo. Estás tola!
 Tes que ir a un deses homes
que se fan chamar psicólogos,
para que che traten eses desvaríos.
-Non. Ti es a que está tola!
-A ver… E según ti, por que estou tola agora?
-Pois… estás tola, por non saber do amor.
Por renegar del.
-O que ti digas, pero iso vaino mirar.
-Quérote.
-E eu. 

jueves, 10 de noviembre de 2011


Una brecha en el cielo
Da paso al horror.
Augurio de tragedia,
Se teme lo peor.
El cielo ha oscurecido
No sé que pensar… 

Tódalas noites te resucito
Non me creo que xa non esteas.
De noite,
No cemiterio,
Cunhas candeas.

As miñas verbas
Esfúmanse
ao contacto coa atmosfera.
Demasiado tóxica para elas.
Palabras que se difuminan
 no horizonte.
Sentimentos profundos 
Cando te teño en fronte. 

 Si digo una palabra
se rompe en dos.
Temo por ello.
Sueño con él cada noche.
Temo que me rechace.
Es mi sueño,
no necesito verlo
Roto, tirado por el suelo. 

Ti érela meniña dos meus ollos
Coa túa luz
És ti quen me guía
Ata a fin do mundo.
Na túa busca
Na busca do profundo.  
Pero
¿Por qué me fas sufrir tanto?
Se nunca che darei alcanzado.

martes, 8 de noviembre de 2011

Incongruencia.


Paisaxe cuberto de néboa
Un mundo medorento
Xentes agochadas tra-los cristais
 por cada porta, cen pechos.
Dise que anda solto,
Mais resígnanse a crelo.
Prefiren esconder a testa
Baixo as sabas de naves espaciais.
Non é máis ca un relato de ciencia-fición
Afirman inquedos.
Mais, se non é unha realidade palpable
De que vos agochades?
A quen lle tedes medo?
Á destrucción                  
que vos mesmos provocachedes?

Meniña dos meus ollos.


Ay lúa!
Miña querida lúa.
Se eu te tivese
Rendida aos meus pés
Canto te mimaría
Miña namorada.
Mais nembargantes
Soa no ceo estás.
Por iso
Te quero máis.  

Oh luna...


El tiempo impasivo
Arruga mi piel
Y agrieta mi corazón.
Tengo miedo, pues
Temo que no vuelva a 
Palpitar jamás
Este órgano lleno de emoción.
Mis lacrimales se secan,
Y mis labios se congelan.
Tengo miedo, pues
Temo no volver
A besar nunca más.
Mis manos
Se han vuelto ásperas,
Mis huesos  quebradizos.
Tengo miedo, pues
Temo no volver
A caminar nunca jamás.
Mis pulmones
Apenas tienen fuerzas
Para tomar un soplo de aire más…
Oh luna,
No me dejes sufrir este lamento…
Llévame contigo.
A ese lugar,
En el que el tiempo
Está por estar.
Más no podré aguantar.

Sen ti
O meu corazón queda baleiro.
E os meus pensamentos encadeados.
A miña mente inqueda
Precisa liberalos
Que será de min
Se non che teño ao meu carón…
Estouparame o corazón?
Ou pola contra perderei a razón?
Meu deus
Penso que as dúas opcións.
Non me deixes,
Non aturo esta tortura
Este lamento.
Necesítote
Ti es o meu alento. 

Galiza, coma ti ningunha.



Son as augas dos teus regatos, galiza
As que purifican a miña alma.
 Son os teus verdes prados
Os que alumean
o meu ollar cara esta vida.
Pois se non fose
Polas túas fermosas árbores
As verbas que falan de  “beleza”
Non terían sentido pra min.
É a tua natureza,
A quen chamo eu,
Sabia beleza.
Son as ondas dos teus mares
As que a min me traen os resollos
Perdidos en alta mar.
Resollos,
De xentes laboriosas.
E de especiais criaturas.
 Resollos,
Da beleza da nosa  nai natura.