O lapis
Enmudeceu.
E o grafito
Desintegrou.
A fin de contas
O diamante
Non é máis que
Carbón.
Carbón puro.
E eu…
Queimeino.
Para verte arder
Entre as lapas.
Polas noites,
Acompáñanme os
Teus doces
Alaridos.
De
Agonía.
E
Non
Quero
Pechar o caderno.
Non
Quero
Queimalo.
Alguén me dixo
Algunha vez
Que me corroe
( a piromanía)
Mais eu
Non quero oila.
( Á seguinte noite
Morreu calcinada
No seu
Cada-leito)
No hay comentarios:
Publicar un comentario