Déixome levar
Polo Big Bang
Das túas concas
Ocas.
Ata un buraco
Negro baixo a
Séptima costela
Verdadeira.
E será cousa do
Efecto invernadoiro.
Pero o certo é
Que sinto como
morro.
Mareo,
coas túas
Pernas sísmicas.
E, a piques
De afogar estou
No maremoto
Das túas bágoas
(ausentes).
Anegado,
O meu tórax.
Ósos, húmidos
Dun maná, que
Nunca chegará.
Agora tremo
Pola saraiba
Da túa voz.
Ocúltome na
Invisibilidade das
Mantas invernais.
Agardando,
O estoupido
Dos meus dentes.
Que as ratas cheguen
a roer
(e mastigar)
Anacos
do meu cerebelo
morto.
Suicidado
nun furacán
emocional.
Logo:
Pandemia.
Dor e luto
Cardiovascular.
Queixumes
Sobrenaturais.
Agonía
Psicosomática
En plural.
No hay comentarios:
Publicar un comentario