Breogán.

Unha vez, cando aínda conservaba o meu sorriso, e gustaba de telo, coñecín a un mozo;  de nome Breogán.

Era un raparigo de menos idade ca min, dunha madureza incrible.

Moitos dicían del antisocial, esquivo…  clasificábano no grupo dos “rariños” por ser tan só diferente.

Non recordo que ninguén lle dirixise a palabra, no que levaba de curso.

Ninguén, agás eu.

Era un rapaz diferente, e eu soubeno ver.  Interesoume coñecelo, saber como era na intimidade.

Nun principio, non foi tarea fácil facer que se confiase. Ao contrario, foi moi difícil.

El estaba a espera; do seguinte movemento. Cedérame a vez para mover ficha, sen eu sabelo...

E cando me decatei, non tardei en facelo. Sen ningún reparo, abrinlle o meu corazón, e mostreillo tal e como é, sen ornamentos, sen maquillaxe para tapar buracos abertos...

Abraioume a reacción que me amosou… Non pronunciou nin unha soa palabra. En silencio, na escuridade da noite, sixilosamente, achegouse a min, e doume unha aperta.

Vírase reflexado; no meu magoado corazón.

E sen tempo de asimilar o acontecido… Sinto a unha fría, e delicada man, retirar os  cabelos que ocultan o meu ollar.

E moi preto de min, murmura aquelas verbas que nunca esquecerei: “Meu ben, vínte no meu corazón”.

Despois daquela noite, non voltei saber máis nada del.

Pero iso non me preocupa, pois sei, que sempre ocupará un oquiño no meu ateigado corazón. E gústame imaxinar, que cada vez que abre o seu  corazón, nel ve; o meu  reflexo derradeiro.