Camiña en soidade, amodo…

Ausente, pensativa…

Semella manter

unha interesante conversa coa lúa.

O vento acaríñalle a cara,

E fai ondear o seu fermoso cabelo.

Ruido lonxano…

Golpe seco.

Como de cotenos petando nun cristal…

Nunha fiestra…

A moza, ergue lentamente a cabeza,

Fica en repouso, de pé…

E tras dubilado por un intre,

Ábrelle a súa barbulla de metacrilato

A aquel raparigo, de ollos azuis e pel branca.