As ondas petaban nas rochas

Cunha forza sobrenatural.

As ondas do mar de Vigo,

Axitadas,

Falábanme dende o lamento.

As cunchas, da dor

Despégabanse das súas rochas.

As gaivotas atemorizadas,

Viraban e viraban,

E contra o mar, aterrizaban.

E eu, sentada

no cumio dunha rocha.

Dígoche, mar embravecido,

Ti non es quen,

Para facerme sentir adoecido.