Beizos electrónicos

Indixestei coa comida que ti me preparaches.

Estaba tentando tomar unha cullerada máis.

Mais non era capaz.

O meu estómago rexeitábaa.

O meu metabolismo aínda non aprendeu a dixerir a dor.

Supoño que é moi novo aínda.

Ten moitos alimentos que probar aínda.

Pero ata a de agora. Fuches ti, o alimento máis ácido, que os meus beizos probaron.

Sei que me fas dano.

Que non debería probarte.

Mais, és peor ca o tabaco.

Hai libros pra deixar de fumar.

Existen os parches de nicotina, os chicles, e incluso os cigarros  electrónicos.

Pero, manuais de cómo aprender a dixerir a dor…Deses hai poucos, por non dicir ningún.

Non tiven noticias da existencia de chicles, ou parches, que che axuden a facelo.

Ou alomenos, algunha pilula que diminúa o malestar, ou tan só a sensación de estar pendendo dun fío ao baleiro.

Algo, tan só pido algo.

Uns beizos electrónicos, que posúan sensores de sentimentos, para bicarte no xusto momento, no que sintes que o fío, se vai desgarrar.

Pero non.

A vida empéñase en destruir o teu delicado estómago.

Pero sabes que che digo, miña rula?

Aprenderei a dixerir a dor que ti me produces.

Fareino.

Non deixarei que sexas ti quen me prohíba volver a probar outros beizos.