Da Dor.

Chove.

E a dor, apegada en anos pretéritos de longas temporadas de seca,  ás vetustas fachadas das casas labradas en rocha, escorrega polos canos do desaugadoiro…

Unha fervenza de auga revolta;  misturada  con follas secas, precipítase en picado, dende o cumio do tellado dunha casa, aló lonxe, no alto dun grisáceo monte.

Gustaríame ser unha especie de fogar ambulante.

Pido a berros, que a xélida auga invernal me arrinque de raíz esta dor, que se me apega á pel.

Ogallá non ignores as miñas verbas, temo que a dor, pouco a pouco se convirta nunha segunda pel.

Non desexo facer da dor, un filtro para as miñas sensacións.