Dexistir.

 Agora, ata os farois ignoran a miña existencia.

Camiño ao  seu carón,  e elas víranme as costas.

Apagan a súa luz, e deixan acesa, a máis cruel das indiferencias.

E en canto dou tres pasos máis.

Voltan acender a súa luz.

Xa non me quere.

A luz abandooume á miña sorte.

E agora vago soa, a escuras polo mundo.

Baixo a choiva, e contra o vento.

A roupa mollada, comeza a adherírseme ao corpo.

Dun momento a outro hei esvarar, presíntoo.

Os faros dun vehículo, danme de cheo na cara…

Non me gusta esa sensación…

E  fecho os ollos.

O automóvil, pasa a gran velocidade a dous centímetros de min.

Pero eu nin me inmuto, sigo a ter os ollos fechados…

Creo, que xa non existo.