Mudeime ao teito da miña habitación.
Aborrecín da monotonía.
Dos intensos debates coas moléculas de pó,
de embaixo da cama.
Tumbada no chan, o único que alcanzo a
ollar, é o intenso vermello do teito.
Teito, que de ser tan observado, comezou a
carecer de sentido.
Convirteuse nunha barreira física.
Impedíndome alcanzar o meu pequeño soño.
Observar as estrelas, deitada no chan.
Sentindo o frío, pegado a miña meixela, que absorve a madeira en pleno inverno.
Por iso mesmo, agora, mentras che transmito
esta experiencia, estou pendurada no teito da miña habitación.
No hay comentarios:
Publicar un comentario