22.00-00.00

E xa son as 22:00

Miña avoa agarda na casa

Entre leda e inqueda.

Meixelas rosadas. 

                                                                        

-Pero nena. De quen é ese paraguas?

-Dunha amiga avoa, dunha amiga

-Ah!

-É laranxa!

-Si avoa si, é laranxa.

-Que sorpresa!

 Non te esperaba tan pronto!

-Avoa… levas 2 horas agardándome…

-Perdoa, é que o laranxa do paraguas desconcéntrame.  

 Pero cóntame neniña, que fixeches hoxe?

-Pois non moito… atoparme co amor…

-Oh! E… e ía vestido de azul?

-Vestida*, si ía de azul.

-Que bonito, a miña netiña querida, por fin atopou o amor.

-Avoiña, se eu quérote, pero, as pastillas amarelas aquelas, hoxe…

Tomáchelas?

E pasan das 12:00

Miña avoa durme no leito

Entre durmida e esperta

Meixelas quentiñas.