Adoito camiñar soa, de noite polos cemiterios.
Gústame esa sensación de soidade.
É un baleiro apracible.
O lugar idílico para poñer á orde do día os meus pensamentos.
Para facerlle unha radiografía enteira ao meu espírito.
Alí, sumérxome nas turbias augas da miña mente.
Ninguén me pode molestar estando alí.
Sinto a necesidade de ir.
As veces que vou, é para atopar algo.
Xa sexan, sentimentos que mantiña agochados, no fondo da alma.
Ou ben, novos pensamentos que me rondan a cabeza, e preciso de aclarar.
Pode que isto sexa un tanto estraño. Mais ben, ata eu mesma admito que é demasiado peculiar.
Nembargantes, penso que se unha persoa é peculiar, o mesmo feito de selo, conleva unhas accións peculiares e insólitas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario