Bágoas da natureza.

As rúas molladas.

As xentes con présas e paraugas.

Non se paran a apreciar

As doces bágoas do ceo.

Non comparten a melancolía da naturaza.

Repiqueteo das gotas de choiva nos adoquíns.

Ruido de botas, por aquí e por acolá

Todos ás presas

Todos ata arriba de roupa.

Todos, agás eu.

Ficaba soa

No medio da rúa.

Mollada completamente

Co paraguas fechado na man.

Gotas de choiva

Escorregan polo meu cabelo,

Pola miña frente

E impactan nas meixelas.

Continúan o seu traxecto

Descendendo polo meu pescozo.

Os anteollos empañados.

A miña respiración faise visible.

Isto, a isto lle chamo eu Ledicia.

Ao sabor da choiva nos teus beizos

Empapando o teu semblante.

Ao arrecendo a humidade

Que trae consigo a choiva abundante.